Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft zich een sterke mensenrechtenbeweging ontwikkeld, beginnend met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM), aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in 1948, naar aanleiding van de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. Deze verklaring werd gevolgd door het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens (EVRM) in 1950 en het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie (CGEU) uit 2000. Hoewel geen van deze documenten bindende wetten zijn, hebben de deelnemende landen ze aanvaard als overeengekomen richtlijnen die niet mogen worden tegengesproken door de geldende wetten van een land.
Elk van deze documenten definieert het recht op leven als een fundamenteel individueel recht: “Een ieder heeft recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van de persoon.” (UVRM, art. 3)
“Het recht van een ieder op leven wordt door de wet beschermd.” (EVRM, art. 2)
“De menselijke waardigheid is onschendbaar. Zij moet worden geëerbiedigd en beschermd. Een ieder heeft recht op leven. […] Een ieder heeft recht op eerbiediging van zijn of haar lichamelijke en geestelijke integriteit.” (CGEU, art. 1-3)
In geen van deze documenten wordt een reden gegeven waarom een ongeboren mens dit fundamentele mensenrecht wordt ontzegd — want zonder het recht op leven hoeven geen andere rechten te worden toegekend. Strijden voor mensenrechten en tegelijkertijd een zeer grote groep mensen (geschat op 73 miljoen per jaar) beroven van hun meest fundamentele mensenrecht, namelijk het recht op leven, is op zichzelf een absurditeit. Abortus kan alleen worden beschouwd als een schending van de mensenrechten en zou door iedereen die voor mensenrechten strijdt, veroordeeld moeten worden.